Η Ρόζα, μια πληθωρική βίτσα, επιδίδεται στην αυτοϊκανοποίηση, με τις πλούσιες καμπύλες της να τονίζονται από ένα σφιχτό, σαρκώδες ανάχωμα. Το έμπειρο άγγιγμά της πυροδοτεί κύματα έκστασης, αποκαλύπτοντας την ακόρεστη πείνα της. Αυτή η ερασιτεχνική σαγηνεύτρια επιδεικνύει την ώριμη γοητεία της, μαγνητίζοντας τους θεατές με τα ρυθμικά, αισθησιακά της χτυπήματα.